Zondag 9 september 2012 (14:45 lokale tijd)

’s Ochtends had ik vroeg een afspraak op Politechnik in Jimbaran. Na 3 rondjes om de campus gereden te hebben had ik eindelijk de ingang gevonden. Ik was vroeg dus besloot om even rond te lopen en de architectuur te bewonderen. De Universiteit is groot en zeer stijlvol ingericht. Enkele studenten lopen rond in uniform en dit geeft toch een bepaalde zakelijke sfeer, zouden wel de business opleidingen volgen. Op de campus bevindt zich een hotel waar de studenten toerisme praktijk ervaring op kunnen doen. Na even de tijd gedood te hebben bij een paar studenten ging ik naar Wayan Santika voor onze afspraak. Ik had nog geen formaliteit verwacht en gedacht dat ik alleen even alle betrokkenen zou ontmoeten en kort wat ideeën zou uit wisselen. Had ik me daar toch even flink vergist. Zo goed mogelijk improviserend heb ik het toch mooi mijn doelen verwoord en de belangen van Windesheim behartigd, hoop ik, aangezien ik deze nooit concreet gekregen heb. Meteen kon ik met een concreet onderzoek beginnen. Duurzaam is misschien niet meteen het woord maar toch is het noodzakelijk. Gezocht moet er worden naar een oplossing om de lekkage van schadelijke, corrosieve stoffen, op vuilnisbulten, tegen te gaan zodat het omliggende gebied niet vervuild wordt. Ook moet er gekeken worden naar een manier om het materiaal te beschermen tegen deze stoffen zodat deze langer mee gaan en minder snel beschadigen. Ook heb ik namen gekregen van projecten die al bezig zijn geweest in dit gebied. Hier kan ik misschien punten in vinden waarop we verder kunnen gaan. Na dit pittige gesprek had ik honger en ben samen met Wayan Santika naar een zeer mooie warung geweest om heerlijk te eten, en veel!
De dag was nog jong dus ik besloot om Nusa Dua te bezichtigen. Dit wordt het best onderhouden en mooiste strand van Bali genoemd. Het was zeker mooi om te zien. Alles was brand schoon en de stranden waren spier wit met hier en daar een palm boom. Het was alleen heel erg toeristisch. Luxe ressorts en veels te dure restaurants waren overal te bekkenen. Na een stuk gezwommen te hebben trok mij een koel biertje richting de bar. Heerlijk, vooral toen ik de prijs hoorde, zo veel zou ik op de dam ook betalen. Snel maar weer naar Jimbaran, deze plaats staan bekend om zijn vis en zeevruchten. Een restaurant gevonden aan het strand en een mix schaal besteld met allerlei verschillende stukken vis. Terwijl de zon sissend ondergaat in de zee nip ik van een koel biertje en kraakt de schaal van krab in mijn handen.

De volgende ochtend besloot ik om een ander hotel op te zoeken. Ondanks dat de locatie waar ik nu zat niet duur was, kon het goedkoper. Dus als echte Nederlander vertrok ik naar Kuta. Kuta is een rare toeristische stad met geen logische opbouw. Prachtige hotels, veel te grote en dure winkelcentra en clubs waar je u tegen zegt, zijn schijnbaar willekeurig neer geplant. Na 3 uur rond gereden te hebben in deze stad en veel verschillende hotels om de prijs gevraagd te hebben dacht ik de goedkoopste gevonden te hebben. Voor 150000 rupiha per nacht zat ik in een kamer met air-condition en een warme douche, zijn nogal schaars op dit eiland. Tot ik van Tineke een sms kreeg dat ze een hotel gevonden had voor 110000 rupiha met zwembad…. Typisch, net na dat ik betaald had.
De middag ben ik met Rafael naar Bali Cliffs gegaan. Een pracht stuk afgelegen strand, met een verraderlijke stroming. Wat was ik blij dat ik naar ander half uur zwemmen weer vaste grond onder mijn voeten had. Daarna zijn we op de brommer gestapt en door gereden naar Kuta. Eerst nog even snel ergens gegeten want ik had honger!
Afscheid genomen van Rafael en op weg naar het hotel. Alles ziet er anders uit in het donker en na een uur rond gereden te hebben was ik toch echt hopeloos verdwaald. Een local 20000 gegeven en gevraagd of hij me naar mijn hotel kon brengen, was er klaar mee. Na een warme douche meteen in een diepe coma geraakt.

De volgende dag met Tineke rond gereden op zoek naar een, schijnbaar leuke, winkelcentrum. Na een uurtje rondjes gedraaid te hebben eindelijk gevonden. Toch te duur! En mijn eerste boete is binnen… rijden zonder helm. Blijkbaar toch een paar regels. Deze gelden trouwens wel alleen voor toeristen schijnt.
Daarna alleen richting Ulu Watu gereden. Dit ligt helemaal zuid, de weg blijven volgen tot deze gewoon stopt. Dan een lange trap af en je vind een zeer gezellig surf dorpje. Wanneer je naar beneden blijft lopen kom je bij een grot uit. Hier gaat de trap weer naar boven. Op de punt van een rost balanceert daar een café. Bijna de hele dag daar gespendeerd genoten van het uitzicht. Deze was prachtig. Grote golven en vele surfers. In het schemer terug gegaan naar Kuta. Lekker pasta gegeten en whisky gedronken, was ik echt even aan toe.

’s Ochtends vertrek ik vroeg richting Singaraja, in de hoop de drukte voor te zijn. Niet dus. Op de wegen van Dan pasar barst het van de auto’s. Gelukkig valt het allemaal mee en ben ik met een uurtje deze drukke stad uit. Terwijl ik rustig de lange weg richting het noorden volg zie ik in de verte een bord met daarop geschreven: “Kopi Luwak”. Dit is de meeste exclusieve koffie ter wereld en wordt voornamelijk geproduceerd in Indonesië. Een kilo van deze bonen kan tussen de 500 en 800 euro waard zijn. Aan het einde van een hobbelige weg ligt een klein boerderijtje waar deze heerlijke koffie geproduceerd wordt. De Luwak ligt rustig in zijn kooi de koffie bonen te verteren. In de verte worden zijn uitwerpselen gedroogd en geroosterd. Als enige op een klein terrasje geniet ik van deze heerlijke kop koffie en zie ik pracht vogels en vlinders langs vliegen. Ook heb ik eindelijk gezien hoe de ananas groeit, wat een openbaring.
Voor ik vertrek kon ik het niet laten om 200 gram mee te nemen voor een bodem prijs van 300000 rupiha, ongeveer 25 euro.
Bijna aangekomen in Singaraja gebeurt het dan toch eindelijk… ben gevallen in de bocht. Knie open en een paar schaaf wonden, valt allemaal wel mee. Lopen is alleen naar dus de afgelopen dagen vooral veel gezeten, getypt en nagedacht. Volgende week is de vakantie hier afgelopen en beginnen de scholen. Ook moet ik nog bezig met het project dus het was helemaal geen ramp dat ik iets minder mobiel was. Gelukkig heelt alles snel en verwacht ik volgende week weer als een blij klein kind rond te rennen.