13 april 2013

Heerlijk nog een weekje vakantie. Deze week i.v.m. Galungan en Kuningang, kerst voor Hindoes zou je het kunnen noemen. In deze dagen gaat iedereen terug naar hun familie om daar met iedereen te bidden en feest te vieren, waar lekker eten ook belangrijk is.
Tijdens dit feest wordt de overwinning van Dharma over het Adharma gevierd, of het goed over het kwaad.

Voor het zo ver was moest ik eerst nog even een paar lessen geven. De gewone lessen gingen erg goed, alleen hebben we een zeer flexibele planning, die dagelijks veranderd, op stage. Dat zorgt voor die momenten waar je geduld (in elk geval de mijne) uiterst op de proef gesteld wordt. Ik had een mooi planning staan die uitging van 14 juni als laatste dag voor de tentamens... Dit werd met een maand vervroegd. Dus mijn planning had even de nodige veranderingen nodig, met een pijnlijke conclusie dat het me waarschijnlijk niet gaat lukken om het hele curriculum af te ronden. We zullen zien.
Ook heb we lessen in zelfvertrouwen gegeven aan een groep leerlingen. Het ging hier vooral om ze bewust te maken in hun mogelijkheden om Engels te spreken. De meeste zijn erg goede sprekers maar hun zelfvertrouwen is door het schoolsysteem de grond in getrapt.
"DAT IS FOUT!!!!!" is een veel gebruikte term.
Het was prachtig om te zien wat een paar goed geplaatste complimentjes en de juiste drama technieken met een mens kunnen doen. Hun Engels is niet verbeterd... maar door hun verhoogde zelfvertrouwen praten ze Engels. Beide Engelse docenten hebben een groei in de leerlingen gemerkt die ongekend was. Van de een op de andere dag! Daar doe je het voor.

De Directeur heeft gevraagd of ik een cursus seksuele voorlichting wil geven. Deze moet volledig opgezet worden en gegeven worden. Hier kijk ik erg naar uit. Wel spannend hoor om in een land waar seks een groot taboe is uit te leggen wat het nu precies is. Ga overleggen met docenten en leerlingen wat ze willen weten en dat in een mooi lessenserie maken. Ben benieuwd, in Nederland heb ik het over porno, homo's, zwangerschap en wat nog wel niet meer.... ben benieuwd of ik hier ook vrijheid van spreken zal ervaren. Ach en zo niet, taboes zijn er om doorbroken te worden.

Na deze drukke stage week was het dan eindelijk vakantie. Met een paar vrienden ben ik naar Gilli Air gegaan. Heerlijk, prachtige weg door Bali naar de haven. Vandaar door het mooie eiland Lombok gereden. Eenmaal aangekomen op Gilli Air niks, maar dan ook helemaal niks meer gedaan.... behalve op het strand, in een fatboy, genieten van het mooi weer, het eten, drinken, de zee, de muziek en een gouden zonsondergang in de zee! Na 4 dagen voelde ik me weer helemaal opgeladen en de zwelling in mijn voet was aanzienlijk afgenomen. Kon zowaar weer een beetje recht lopen. Paradijs anders kan ik het niet omschrijven.

Eenmaal aangekomen in Bali voelde ik me weer helemaal uitgerust en opgeladen, heerlijk. Woensdag genoten van de regen en het grijze weer... zucht nog een maand voor het regen seizoen is afgelopen.... hehe en twee week later is stage klaar, het project staat en ik kan drie maanden lang gaan en staan waar ik wil. Indonesië here i come ;)

De volgende dag waren we uitgenodigd bij de directeur om te komen lunchen. kennis gemaakt met zijn familie. Heerlijk eten, prachtig. Gepraat over de ontwikkeling van Indonesië en Bali Mandara, ondanks de corruptie valt het me op hoeveel vertrouwen ze hier hebben in hun overheid. Tja in 15 jaar tijd kan democratie mensen nog niet echt afmatten tot lege hulzen kapot gemaakt door valse beloften en eeuwen durende lobby sessies.

Haha vrijdag wat een dag.... zorgen is iets goed, maar van over bezorgdheid krijg ik echt de kriebels. Dus als ik drie week lang te horen krijg.
"Alex ik maak me echt zorgen om je voet, is er echt niks gebroken."
"nee hoor!"
"een spier gescheurd?"
"Nee alles is goed, ik moet gewoon even een tijdje rustig aan doen en het geneest wel weer."
"Nee Alex je moet naar de doctor"
"Ben al geweest en een doctor zal me precies het zelfde vertellen"
Naar drie week dit aangehoord te moeten hebben had ik dus toch een afspraak gemaakt bij de vriend van mijn vakcoach die in het nieuwst ziekenhuis van Bali werkt. Deze bevind zich in het zuiden van het eiland. Wat een ziekenhuis...
Onderweg daar naar toe was het een drama op de weg. Regen, mist, glad en druk... perfecte situatie voor een ongeluk. Ja dus. In een bocht dacht mijn achterwiel ik ga mooi de andere kant op. Dus met veel vonken, een salto en een lange glij weg lag Alex weer op de grond. Vergeten om mijn gehuurde motor te inspecteren... het profiel van de wiel was weg gesleten. Hierdoor lag nu dus mijn andere knie open.
Goed geluk was dat ik toch onderweg was naar een ziekenhuis. Eenmaal aangekomen kreeg ik te horen.
"Je voet is in orde, de bot structuur is goed, de spieren zitten op hun plek en je hebt rust nodig!"
Zeg dat komt me bekend voor......

Mijn knie? Een lichte open wond dus gewoon laten luchten en met een week is het genezen... alleen moest ik les geven dus iedere keer verband om. Hinderlijke, aangezien zweet en stof geen plezier zijn voor een open wond. Ja je raad het al geïnfecteerd. Dus iedere dag langs de school dokter om de wond schoon te maken en dood vlees weg te laten knippen.
Dag 4:
"Sorry Alex dat ik je zo een pijn doe"
"Ach na vier dagen raak je er wel aan gewend"
Daarnaast konden een paar leerlingen die in het ziekenhuis willen werken mooi een beetje praktijk ervaring op doen.

De dagen daar na was ik gelukkig vrij. Mijn kamer steriel opgeruimd en vier dagen het huis niet uit geweest. Wond luchten, genezen en alles weer in orde. Ach ja, de kleine ongemakken van het leven.

De laatste week waar ik over kan schrijven was prachtig. Op stage heb ik in een week tijd ons skelet en de spieren uitgelegd. Door hierbij gebruik te maken van veel actieverede werkvormen heb ik zelden leerlingen zo hard zien werken. Het is moeilijk om te werken zonder methode en alles zelf te moeten ontwerpen... maar als het lukt en het gaat zoals je gepland hebt. Wow, geen woorden voor. Ik zal iedereen dat gevoel gunnen, het pure gevoel van blijdschap als je ziet dat leerlingen groeien, zich ontwikkelen en de wetenschap dat jij daar aan bij gedragen hebt.

Ook met het project... We zijn naar Kyuputi geweest. Een klein bergdorpje ten zuiden van Lovina. Hier zijn ze begonnen met het afval project en dit wordt ons voorbeeld dorp. De Kapala Desa (dorpshoofd) heeft een stuk land gegeven waarop wij een afvalverwerkingsinstalatie kunnen bouwen. De PKK (de vrouwen organisatie waar alle vrouwen in het dorp samen komen om te overleggen) gaat actief bezig met het scheiden van afval aan huis, de overheid 'landschap en omgeving' gaat prulbakken leveren aan scholen waar lessen gegeven gaan worden over het verwerken van afval. Corijn en ik gaan een vijf jaren plan uitschrijven, Muderawan neemt iemand aan die projectleider wordt in Indonesië voor de continuïteit van het project.

Ik kreeg een vraag die ik lastig vond om te beantwoorden.
"Alex ben je veel veranderd?"
Moeilijke vraag, vast wel maar mijn omgeving is ook veranderd... ben ik anders of heb ik me aangepast? Verandering.... achja we zullen zien.

Geniet er van mensen hoe dan ook! Want ook de nare ervaringen zijn ervaringen.